ΠΡΟΣ ΔΙΟΣ ΞΕΙΝΟΙ ΤΕ ΠΤΩΧΟΙ ΤΕ
ΕΞΑΠΙΝΗΣ Δ' ΟΔΥΣΗΑ ΙΔΟΝ ΚΥΝΕΣ ΥΛΑΚΟΜΩΡΟΙ.
ΟΙ ΜΕΝ ΚΕΚΛΗΓΟΝΤΕΣ ΕΠΕΔΡΑΜΟΝ· ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ
ΕΖΕΤΟ ΚΕΔΡΟΣΥΝΗι, ΣΚΗΠΤΡΟΝ ΔΕ ΟΙ ΕΚΠΕΣΕ ΧΕΙΡΟΣ.
ΕΝΘΑ ΚΕΝ Ωι ΠΑΡ ΣΤΑΘΜΩι ΑΕΙΚΕΛΙΟΝ ΠΑΘΕΝ ΑΛΓΟΣ·
ΑΛΛΑ ΣΥΒΩΤΗΣ ΩΚΑ ΠΟΣΙ ΚΡΑΙΠΝΟΙΣΙ ΜΕΤΑΣΠΩΝ
ΕΣΣΥΤ΄ΑΝΑ ΠΡΟΘΥΡΟΝ, ΣΚΥΤΟΣ ΔΕ ΟΙ ΕΚΠΕΣΕ ΧΕΙΡΟΣ.
ΤΟΥΣ ΜΕΝ ΟΜΟΚΛΗΣΑΣ ΣΕΥΕΝ ΚΥΝΑΣ ΑΛΛΥΔΙΣ ΑΛΛΟΝ
ΠΥΚΝΗιΣΙΝ ΛΙΘΑΔΕΣΣΙΝ· Ο ΔΕ ΠΡΟΣΕΕΙΠΕΝ ΑΝΑΚΤΑ·
«Ω ΓΕΡΟΝ, Η ΟΛΙΓΟΝ ΣΕ ΚΥΝΕΣ ΔΙΕΔΗΛΗΣΑΝΤΟ
ΕΞΑΠΙΝΗΣ, ΚΑΙ ΚΕΝ ΜΟΙ ΕΛΕΓΧΕΙΗΝ ΚΑΤΕΧΕΥΑΣ...»
...ΧΑΙΡΕ Δ' ΟΔΥΣΣΕΥΣ
ΟΤΤΙ ΜΙΝ ΩΣ ΥΠΕΔΕΚΤΟ, ΕΠΟΣ Τ' ΕΦΑΤ' ΕΚ Τ ' ΟΝΟΜΑΖΕ·
«ΖΕΥΣ ΤΟΙ ΔΟΙΗ, ΞΕΙΝΕ, ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΕΟΙ ΑΛΛΟΙ
ΟΤΤΙ ΜΑΛΙΣΤ' ΕΘΕΛΕΙΣ, ΟΤΙ ΜΕ ΠΡΟΦΡΩΝ ΥΠΕΔΕΞΟ.»
ΤΟΝ Δ' ΕΠΑΜΕΙΒΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣΕΦΗΣ, ΕΥΜΑΙΕ ΣΥΒΩΤΑ·
«ΞΕΙΝ' , ΟΥ ΜΟΙ ΘΕΜΙΣ ΕΣΤ' ΟΥΔ' ΕΙ ΚΑΚΙΩΝ ΣΕΘΕΝ ΕΛΘΟΙ,
ΞΕΙΝΟΝ ΑΤΙΜΗΣΑΙ· ΠΡΟΣ ΓΑΡ ΔΙΟΣ ΕΙΣΙΝ ΑΠΑΝΤΕΣ
ΞΕΙΝΟΙ ΤΕ ΠΤΩΧΟΙ ΤΕ· ΔΟΣΙΣ Δ΄ ΟΛΙΓΗ ΤΕ ΦΙΛΗ ΤΕ
ΓΙΓΝΕΤΑΙ ΗΜΕΤΕΡΗ…»
Από το ξ της Οδύσσειας
Τα γαβγισιάρικα σκυλιά αξαφνικά θωρούνε
τον Οδυσσέα και μεμιάς απάνω του χιμούνε
γαβγίζοντας, μ΄αυτός κουτός δεν ήταν, μόνο δίνει,
χάμαις καθίζει μονομιάς και το ραβδί τ΄αφήνει.
Και θα την είχεν άσκημη, κι ας έκατσεν και κάτω
και μες 'ς τσ' αγρούς του, το γιαμιάς αν έξω δεν πετάτο
τρεχάτος ο χοιροβοσκός, τα τσαγκαριά ν΄αφήσει
και με χαράκια και χουβές τους σκύλους να σκορπίσει·
μετά γυρνούν τα χείλη του στο ρήγα και μιλούνε:
«Ε γέρο, λίγον έλειψεν οι σκύλοι να σε πιούνε,
που σου χιμήξαν ξαφνικά, το κρίμα σου να σέρνω...»
…κι εχαιρόταν
τον Οδυσσέα και μεμιάς απάνω του χιμούνε
γαβγίζοντας, μ΄αυτός κουτός δεν ήταν, μόνο δίνει,
χάμαις καθίζει μονομιάς και το ραβδί τ΄αφήνει.
Και θα την είχεν άσκημη, κι ας έκατσεν και κάτω
και μες 'ς τσ' αγρούς του, το γιαμιάς αν έξω δεν πετάτο
τρεχάτος ο χοιροβοσκός, τα τσαγκαριά ν΄αφήσει
και με χαράκια και χουβές τους σκύλους να σκορπίσει·
μετά γυρνούν τα χείλη του στο ρήγα και μιλούνε:
«Ε γέρο, λίγον έλειψεν οι σκύλοι να σε πιούνε,
που σου χιμήξαν ξαφνικά, το κρίμα σου να σέρνω...»
…κι εχαιρόταν
ετσά που τον εδέχτηκε κι αυτά του λέει πάλι·
«Ο Δίας κι οι γι αθάνατοι θεοί, μακάρι, οι γι άλλοι,
να σου χαρίσουν, ξένε μου, ό,τι ποθεί η καρδιά σου.»
Κι Εύμαιε, συ χοιροβοσκέ, του λες με τη σειρά σου·
«Δεν τό 'χω, ξένε μου, πρεπό να μην τιμώ τον ξένο,
κι αν από σένα θα δεχτώ και πιο δυστυχισμένο,
τι είναι του Δία κι ο φτωχός κι ο ξένος που πλανάται·
κι εμάς το δώρο μας μικρό, μ΄ αγαπητό λογάται…»
Από την Ομήρου Οδύσσεια, μετάφραση Γεωργίου Ψυχουντάκη, πρόλογος Στυλιανού Αλεξίου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 1996.
ΕΙΣ ΞΕΝΟΥΣ
ΑΙΔΕΙΣΘΑΙ ΞΕΝΙΩΝ ΚΕΧΡΗΜΕΝΟΝ ΗΔΕ ΔΟΜΟΥ
ΟΙ ΑΣΤΥ ΤΥΡΒΗΕΝ ΕΥΡΥΠΕΔΟΝ ΝΑΙΕΤΕ
ΠΑΛΛΑΔΟΣ ΑΘΗΝΑΙΗΣ
ΠΑΛΛΑΔΟΣ ΑΘΗΝΑΙΗΣ
Σεβαστείτε αυτόν που έχει ανάγκη φιλοξενίας και στέγης
εσείς που κατοικείτε την θορυβώδη πλατιά πόλη
της Παλλάδας Αθηνάς
Διασκευή -χωρίς μέτρο- των πρώτων στίχων του ομηρικού ύμνου Εις ξένους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου