Το έχω ξαναδεί το έργο. Έφυγε παιδί από την Ανατολή κι ήρθε στην Ελλάδα να γλιτώσει από χίλια δυο. Τώρα, σαρανταπεντάρης, γίνεται δεύτερη φορά μετανάστης, αφήνει γυναίκα και παιδιά και φεύγει στη Δύση.

Σκύβω επάνω στο Σώμα, το οχυρό του Αόρατου. Στήνω αυτί κι ακούω, νομίζω, μέσα και γύρω, το φτεροκόπημα δυο θεοτήτων :

• Απ΄τη μια, η Ζωή, η Ωραία Κυρία δίχως Έλεος, η δύσκολη, άδικη, αλλά τόσο, αχ πόσο όμορφη. Είναι τριαδική γιατί είναι οι Μοίρες : Τύχη, Ανάγκη, Ελευθερία, δημιουργοί, συντηρήτριες και καταστροφείς των πάντων. Στο αφήγημα, στον μύθο που μοιάζει στα μάτια μου η ζωή του καθενός, κάποιων και όλων μαζί, είναι ο Αντίπαλος, οι Συνθήκες, η ανελέητη Πραγματικότητα, οι Δοκιμασίες στις οποίες μας υποβάλλει, οι Ευθύνες που μας επιρρίπτει, οι Επιλογές, συνήθως λιγοστές και για τούτο πολύτιμες, που μας προσφέρει·

• Από την άλλη, η Ανωτέρα Δύναμις που μού ΄μαθε η μάνα μου, στη σεβαστική και θυμόσοφη καθαρεύουσά της της Τετάρτης Δημοτικού · ο Βοηθός, αθάνατη χθόνια μητέρα ή αθάνατος ουράνιος πατέρας ή φανταστικός φίλος του μέσα μας παιδιού, η Πηγή των Δυνάμεων. Άδυτο που τη συναντάμε η μοναχικότητά μας, δώρο της για να τα βγάλουμε πέρα η Ψυχική Ανθεκτικότητα, ενσαρκώσεις και ανθρώπινοι εκπρόσωποί της οι αγαπημένοι μας. Και κάποιες φορές, ένας άγνωστος Άλλος, που λέμε δυο κουβέντες μαζί του και, όπως λέει ο Ποιητής, «γιαμιάς μετά μισεύει ¦ και φεύγοντας, ωσάν αϊτός, εις τα ψηλά πετάει.»*

Ή μήπως και πάλι μία είναι η θεότητα ; Αντίπαλος μαζί και Βοηθός ; Αυτός ο μύθος μου φαίνεται σκοτεινός. Συναισθηματικά δυσλειτουργικός, αδιέξοδος. Στα όνειρά μας ο Αντίπαλος και ο Βοηθός δεν μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο. Ακόμα και αν στην πραγματικότητα είναι.

* (Οδύσσεια,στ. 319-320 της μετάφρασης του Γεωργίου Ψυχουντάκη)