...κάτι το αληθινό που είχε μέσα του, 
κάτι που έκαιγε με μια παλλόμενη λαμπρότητα
- έπαψε μεμιάς να υπάρχει. 


(...)

Σέρνοντας πίσω μας μια άμαξα γεμάτη δάκρυα, 
πόσο λίγο ζούμε σ' αυτόν τον κόσμο της θλίψης
- πόσο ήδη έχουμε φύγει. 


(...)


...Το δικό του ιδανικό ήταν γραμμένο με φρέσκο μαύρο μελάνι 
πάνω σε μια αγνή, πάλλευκη κόλλα χαρτιού. 
Το κείμενο ήταν μυστηριώδες, αποκλείοντας όχι μόνο την ερμηνεία
μα και κάθε κριτική ή σχόλιο.  


(...)


«...Τι επιθυμείς πάνω απ΄όλα;» 


(...)


«Μπροστά στον ήλιο... που θα δύει 
πίσω από την κορυφή ενός λόφου, 
γεμάτος ευλαβική λατρεία... κοιτάζοντας πέρα
την αστραφτερή θάλασσα, 
κάτω από ένα ψηλό πεύκο ευγενικό...
να σκοτωθώ μονάχος.»


(...)


Έχει πολλή ώρα ακόμα ώσπου να βγει ο ήλιος -μονολόγησε ο Ισάο-
και δεν μπορώ να περιμένω. 
Δεν υπάρχει λαμπερός δίσκος που ν' ανατέλλει. 
Δεν υπάρχει κάποιο πεύκο ευγενικό να με σκεπάσει με τον ίσκιο του. 
Ούτε θάλασσα υπάρχει - να αστράφτει.»


(...)


Ακριβώς τη στιγμή που η λεπίδα έσκιζε τη σάρκα του, 
ο λαμπερός δίσκος του ήλιου τινάχτηκε ψηλά 
κι έγινε συντρίμμια
πίσω από τα βλέφαρά του. 

30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Από τα Αφηνιασμένα Άλογα του Γιούκιο Μισίμα (1925-1970)
από τις εκδόσεις Καστανιώτη και σε μετάφραση των Γιούρι Κοβαλένκο και Σταύρου Παπασταύρου
- ελάχιστα πειραγμένη από τον ιστολόγο