ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟ -20ός αιώνας μ.Χ.

Σαν Βούδδας, στην άκρη γενομένος

Γαλήνη μιαν απέραντη ματιά.

Σαν ο Ιησούς Χριστός εσταυρωμένος, 

σαν ο Τζορντάνο Μπρούνο στη φωτιά. 

Του Άγγελου Σικελιανού

(από το Άγγελος Σικελιανός, Βαθμίδες μύησης

της Ρίτσας Φράγκου-Κικίλια, εκδ. Πατάκη, σ. 274) 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΙΠΙΔΗ -5ος αιώνας π.Χ.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΕΚΑΒΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑ 

πριν από τη συνάντησή της με την Ελένη

Ω εσύ στήριγμα της γης

που επί γης έχεις το στήριγμά σου,

όποιος και αν είσαι, στη γνώση δυσπρόσιτος,

Δίας ή νόμος της φύσης αμετάτρεπτος 

ή σκέψη των ανθρώπων,σε σένα προσεύχομαι.

Αλήθεια, αθόρυβα πορευόμενος 

με δικαιοσύνη οδηγείς όλα τ' ανθρώπινα. 

Από τις Τρωάδες του Ευριπίδη

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ -8ος αιώνας π.Χ.

ΔΥΟ ΠΙΘΑΡΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΔΙΑ

Μιλά ο Αχιλλέας στον Πρίαμο:

Γιατί έτσι όρισαν οι θεοί 

για τους δύστυχους θνητούς,

μέσα σε λύπες να ζούμε· 

οι ίδιοι μόνο είναι αμέριμνοι.

Αλήθεια, δύο πιθάρια στο κατώφλι του Δία

είναι τοποθετημένα, γεμάτα με δώρα 

από αυτά που ο θεός δίνει, το ένα με δεινά,

με αγαθά το άλλο.

Σε όποιον βέβαια δώρα ανάμεικτα

δώσει ο τερπικέραυνος Δίας,

άλλοτε μεν αυτός το δεινό συναντά,

άλλοτε το αγαθό·

σε όποιον όμως δώσει μόνο δεινά,

αυτόν δυστυχισμένο τον έκανε,

αυτόν κακή τον καταδιώκει ανάγκη καταθλιπτική 
επάνω στην γη

αυτός από θεούς και ανθρώπους περιφρονημένος 
πλανιέται. 

Από το Ω της Ιλιάδας 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΝΔΑΡΟ -6ος με 5ο αιώνα π.Χ.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΘΛΗΤΗ
την ώρα της ακμής του

...λίγο χρόνο, όμως,

για τους θνητούς η χαρά φουντώνει·

και όμοια, σε χρόνο λίγο, σβήνει,

από φρόνημα στρεβλό κλονισμένη.

εφήμεροι·

τι είναι, αλήθεια, ο καθένας;

και τι ο κανένας;

ενός ίσκιου τ' όνειρο ο άνθρωπος.

όταν, όμως, φως απ’ τον Δία σταλμένο κατεβεί,

λαμπρά οι άνθρωποι ακτινοβολούν

και είναι γλυκόπιοτος της ζωής μας ο χρόνος.

Από τον Όγδοο Πυθιόνικο του Πινδάρου

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΛΤΕΡ ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ -20ός αιώνας

Θέλω να γράψω κάτι 

που να βγαίνει από τα πράγματα 

όπως το κρασί από τα σταφύλια

Βάλτερ Μπένγιαμιν, Για το Χασίς

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

 Δεν θ' αρνηθείς σε κανέναν νερό ή φωτιά. 

Δεν θα δείξεις ποτέ άλλον δρόμο απ΄το σωστό. 

Δεν θ' αφήσεις κανέναν νεκρό άταφο. 

Δεν θα σκοτώσεις τον ταύρο που τραβάει τ΄αλέτρι.

  Τα λόγια αυτά έλεγε ο ιερέας της Αθηνάς όταν, σε μια παμπάλαια τελετουργία, χάραζε με τ΄αλέτρι της θεάς ένα ιερό αυλάκι στους πρόποδες της Ακρόπολης. Τα βρήκα γραμμένα σ' ένα παιδικό βιβλίο με αρχαίους μύθους -δώρο του αδελφού μου- πολλά χρόνια πριν, στα 1980, στην Ελληνική Μυθολογία των αδελφών Στεφανίδη, οι οποίοι πιθανόν άντλησαν το χωρίο από τη μυθολογία του Ρισπέν. Δεν έχω εντοπίσει το αρχαίο κείμενο από το οποίο προέρχονται και θα ήμουν ευγνώμων σε όποιον με διαφώτιζε σχετικά. Τα λόγια αυτά με συγκινούν βαθιά, εξίσου με τότε που, παιδί ακόμη, τα πρωτοδιάβασα. Τα λόγια αυτά ας είναι προοίμιο όσων πρόκειται να ακολουθήσουν.