Eἰς
Ἀπόλλωνα Καθάρσιον
Επάκουσέ μου,
Απόλλωνα των καθαρμών,
βλαστέ της τρυφερής Λητώς, και έλα,
βλαστέ της τρυφερής Λητώς, και έλα,
εσύ που, αφού
το Δελφικό σου φίδι σκότωσες,
στου Πηνειού τα νάματα εξάγνισες το σώμα.
Σε είπαν, σώμα, μνήμα της ψυχής,
μέσ' από σένα όμως ζει ―η ακριβή εκείνη.
Χωρίς εσένα απρόσωπη στον άνεμο θα σκορπιστεί,
στο φως του
ήλιου, στους θεούς
― στο άπειρο για πάντα.
Κάνε να σβήσουν,
θεέ μου, να χαθούν
βαθιά κάτω απ΄τη γη,
μέσα στη θάλασσα
η θλίψη, ο
φόβος, η οργή,
καθώς το καθαρό νερό
τους ρύπους παρασύρει,
καθώς που
λούζεται και αγαλλιά το σώμα.
Νύχτα
2ας προς 3η Ιουλίου 2013
«[...]
Όταν τέλος έφτασαν στο δεντροφυτεμένο
μονοπάτι γύρω από τους καταρράχτες
Σάνκο, ο Χόντα ανακάλυψε για άλλη μια
φορά ότι το πουκάμισό του είχε γίνει
μούσκεμα.
"Μήπως η εντιμότητά σας θα ήθελε να
δοκιμάσει τον εξαγνισμό του νερού;
Είναι πολύ δροσιστικό."
"Μα θα ήταν σωστό να κάνει κανείς ένα
τέτοιο λουτρό μόνο και μόνο για να
δροσιστεί;"
"Και βέβαια κύριε. Όταν το νερό του
καταρράχτη πέφτει με δύναμη πάνω σ'έναν
άνθρωπο, του καθαρίζει τον νου. Γι'αυτό
και αποτελεί θρησκευτική πράξη. Δεν
χρειάζεται λοιπόν να προβληματίζεστε".
[...]»
Από τα «Αφηνιασμένα Άλογα» του Γιούκιο Μισίμα